Het is ongelooflijk–wat vliegt de tijd! Ik denk aan Appie Baantjer, die vandaag vijftien jaar geleden overleed. Hij was een opmerkelijke auteur van detectiveverhalen, geliefd bij tienduizenden. Hij leeft voort in zijn boeken, we vinden sporen van hem terug in zijn verhalen en artikelen. Maar wat had ik het geweldig gevonden als hij er nog was geweest!
Met mijn boeken probeer ik in de buurt te komen van wat hij deed. Als je de nieuwste boeken in de De Klerck-serie hebt gelezen, zul je hebben gemerkt hoe Baantjers leven zelf erin weerklinkt, met name in het personage Appie de Waal. Ik heb Baantjer nooit gekend, maar ik wou dat ik hem wel had ontmoet. Wat zou hij van mijn boeken hebben gevonden?
Drie jaar geleden verscheen Rechercheur De Klerck en een Dodelijk Pact. Ik schreef dit verhaal al lang geleden, maar de uitgever vond het te veel in de lijn van Baantjer, dus volgde er uitstel van publicatie. Bovendien zou het perfect zijn voor het zevende boek in de serie, zei hij, en daar ben ik het geheel mee eens. Als je het gelezen hebt, weet je wel waarom. Een kinderliedje staat centraal in dit verhaal. Ik had heel graag willen weten wat Baantjer nou van dit boek vond.
Want ik weet dat hij van oude liedjes hield. Hij schreef een column over dit onderwerp. Je vindt het in Appie Baantjer Compleet, deel 3 (pagina’s 157-159): ‘Mensen, wat heb ik een paar heerlijke uurtjes nostalgie beleefd. Bij ons thuis werd vroeger veel gezongen. Niet dat daarvoor altijd een reden was, maar uit gewoonte. Mijn oude moeder koesterde de slogan zingen maakt blij. En ik denk nog steeds dat zij gelijk heeft. Wie kent ze nog?’
En nu herdenken we Baantjers overlijden van vijftien jaar geleden. Wie zal hem over vijftien jaar nog herinneren? Ik in ieder geval wel, en ik zal tot mijn sterfdag van zijn boeken genieten. Dank u wel, meneer Baantjer!
