Maand: februari 2019

Mijn uitgever zegt me dat het tegenwoordig extreem moeilijk is een nieuwe schrijver te introduceren. Verzadiging van de markt, noemt hij het. De Nederlandse boekhandels hebben de keus uit een overvloed van nieuwe uitgaven. Zij zitten niet te wachten op een nieuwe auteur. Daarom plaats ik een verzoek, op zijn verzoek.

Word je warm bij de gedachte dat er een detective novel in het straatje van Appie Baantjer verschijnt, laat je boekhandelaar het dan weten. Reserveer mijn boek. Ze kennen mij niet maar jij kunt daarin dus verandering brengen. Many thanks!

Je kunt mij debuut ook krijgen bij de webwinkels. Ik heb mij laten vertellen dat je bij reservering via de webwinkel van de uitgeverij het boek het snelst in huis hebt. Het Doodvonnis komt uit op 25 maart, maar jij kunt hem al eerder hebben. Ain’t that nice? Dit is de link van E-Pulp Publishing.

Hier zijn links van andere webwinkels: Ako, Bol, Bookspot, Bruna, Libris, Standaard Boekhandel.

Als teaser om je in de stemming te brengen voor mijn debuut novel publiceerde de uitgever een gratis kort verhaal over rechercheur De Klerck dat je kunt verkrijgen door aanmelding voor de newsletter van E-Pulp Publishing via deze link.

Rechercheur De Klerck En Het Doodvonnis speelt zich af op het Noordereiland, dat je op de cover ziet. Een vrouw is in haar woninkje doodgestoken. Een lastige zaak voor De Klerck en Ruben Klaver.

Zou ik alle delen van de De Cock-serie van Appie Baantjer hebben gelezen? Misschien niet, maar de meeste wel, en sommige delen twee keer. Net als ieder ander heb ik mijn voorkeuren. Ik ga op mijn blog stilstaan bij mijn favorieten in de serie, met hulp van Jan van den Boogaart, die van mijn tekst vloeiend Nederlands maakt. Ik begin met…

Openingszinnen: “Het was een zwoele midzomeravond in Amsterdam. De hitte van de dag kleefde nog aan de gevels van de oude binnenstad. Gehuld in vreemde keelklanken, trok een eindeloze stoet toeristen over het brede trottoir van het Damrak.”

Dit verhaal is door de jaren heen bij mij blijven hangen en ik heb het pas opnieuw gelezen. Weer raakte ik, net als De Cock, in de ban van het lange, zwartharige meisje dat bij het monument op de Dam danst en dan de grijze speurder volgt naar het aloude politiebureau aan de Warmoesstraat. “Ze stond in de deuropening. Hij zag nu voor het eerst dat ze blauwe ogen had en dat haar lippen iets waren aangezet in bleekroze. Paarse glitterstipjes lagen op haar wangen en voorhoofd. Het gaf aan haar gezicht een oosters tintje. Hij zette de zware rugzak neer en keek haar opnieuw aan. Hij schatte haar op twintig, tweeëntwintig jaar, maar besefte tegelijk dat het ongeregelde hippieleven de meisjes er vaak ouder deed uitzien, dan ze in werkelijkheid waren.”

Zij heet Marianne van Buuren en vertelt een bijzonder verhaal. Ze wil een graf. Een graf voor Colette. De mysterieuze Marianne is een girl die “under your skin” komt, en ook De Cock ervaart het zo. Het mysterieuze verhaal houdt mij tot het einde in de ban. Ik vind het een knap geschreven deel in de De Cock-serie.